Slotbeschouwingen

Mijn Camino

De wens om ooit naar Compostela te fietsen was reeds een hele lange tijd latent aanwezig. Maar vaak is het wachten op keerpunten in ons leven (eg pensionering) om dit concreet te maken.

Vorig jaar waren we er al klaar voor maar door de ziekte van mijn vrouw werden de plannen een jaartje in de koelkast gestoken. Maar dit jaar was het jaar van de waarheid. We konden met een gerust gemoed vertrekken.

Ik ben blij en dankbaar dat ik de kans kreeg dit te ondernemen.

Goed voorbereid ben ik alleen met mijn fiets op maandag 26 Juni vertrokken om een kleine  5 weken later op  28 Juli het plein voor de kathedraal in Santiago de Compostela op te rijden.
Niemand kan vooraf uittekenen hoe alles zal verlopen gedurende de 4 à 5 weken die de tocht zal duren. Daar was het mij precies om te doen. Het is avontuurlijk en sportief, met een cultureel tintje. Ik heb veel gezien, veel genoten, regelmatig heel diep moeten gaan, veel beleefd en veel geleerd.

De camino is trappen, hopen dat de fiets je niet in de steek laat, hopen op goed fietsweer,  af en toe afzien bij de beesten, ondervinden dat Spaans plat niet het zelfde is als Vlaams plat, problemen oplossen als ze zich aandienen, openstaan voor ontmoetingen, afscheid nemen, alleen zijn zonder eenzaam te zijn, denken en nog eens denken, genieten van de mooie landschappen, nu en dan een beetje cultuur opsnuiven, inchecken, douchen, fietskleren uitwassen, uitrusten, tampon of sello gaan halen, proviand kopen, dineren, verslag schrijven op de blog, uitkijken naar en genieten van de commentaren, beseffen dat je onmogelijk met woorden en foto’s kunt weergeven van wat je allemaal meemaakt, de volgende rit bekijken, slapen, alle bagage terug in de tas proppen, trappen …..
niets ‘moet’, bijna alles mag, je leeft van dag op dag …en stilaan kom je terecht in een dagelijks ritueel.
Pelgrim word je door ontmoetingen met anderen op de Camino. Door die ervaringen ervaar je dankbaarheid, gastvrijheid, respect, rust, volharding, vermoeidheid, blijdschap maar ook ontgoochelingen.

Het einddoel bereiken is belangrijk wat ze ook mogen zeggen maar het is ook waar dat het beleven van de weg ernaar toe zeker zo belangrijk is.
Laat ik het erop houden dat naar Santiago fietsen op z’n minst een zeer bijzondere ervaring is. Een ervaring om levenslang te koesteren en heel lang van na te genieten.

Anderzijds heb ik wel ondervonden dat de fietser eigenlijk een beetje een vreemde eend in de hele Camino-bijt is, want verreweg de meeste pelgrims verkiezen te voet op pad te gaan. Ik ben er dan ook van overtuigd dat zij hun reis, hun Camino nog veel intensiever beleven dan de fietsers.
Voor de ultieme beleving ben ik er ook van overtuigd dat je moet overnachten in de Albergues waar de pelgrims samenhokken en gemakkelijker contacten leggen..
Misschien een idee voor de toekomst, te voet en overnachten in Albergues ……..

Bij deze wil ik alle mensen bedanken die mij via de blog, sms, email gevolgd en aangemoedigd hebben. Het deed deugd.
Ik wil hier ook speciaal Marc, Betty en mijn vrouw bedanken. Zij hebben mij geholpen mijn droom te realiseren. Samen zijn we door Spanje getrokken.

Slotspreuk: Pelgrimeren is je huis verlaten om thuis te komen bij jezelf ...

link naar instrumentaal muziekje  El Camino van Willem Vermandere

The end

Gefietst 2400 of iets meer      nog te fietsen: niks, nothing, rien, nada ....

De laatste rit is goed verlopen (toch nog behoorlijk veel hoogtemeters) en we zijn zonder problemen tot in Santiago geraakt.
We hebben bijna geen wandelaars tegengekomen. De fietsweg  neemt een compleet andere route en dat vind ik spijtig.
Compostela is iets groter dan ik dacht en het duurde even vooraleer we onze vrouwen terug vonden.
De aankomst was toch wel een emotioneel momentje.

Gedachte van de dag: als het doel de weg is, is bij aankomst het doel dan weg
                                               of
we hebben heel wat overbrugt (letterlijk en figuurlijk)

Dit is het voorlopig. Meer volgt wellicht later.

Fier dat we het gehaald hebben

drukte op plein voor kathedraal van aankomende en rondslenterende pelgrims en natuurlijk ook vele toeristen

groepjes pelgrims verspreid over de weg

Horreos graanschuurtje

het gebruikelijke ritueel van Marc. Een frisdrank bestellen en de ijsblokken
recuperen voor in 'den bidon'

geprojecteerde teksten in de kapel in het gebouw waar ze het compostelaat uitreiken

Botafumeiro (grootste wierrookvat ter wereld), maar we hebben het niet in actie gezien.
er wordt nogal geheimzinnige gedaan van wanneer ze het wierookvat door de kerk slingeren

nu je de stok niet meer nodig hebt ...

Persoon die ons Compostelaat gemaakt heeft

Er waren 17 personen die het Compostelaat opmaakten.
en toch hebben nog meer dan 1u15 moeten aanschuiven

Compostelaat met onze naam in het Latijn
"Rolandum Declereck"

Onze vrouwen samen met Marc hebben nog de laatste 5 km afgestapt
om toch de sfeer van de wandelaars op ter snuiven

We zijn er bijna maar nog niet helemaal

Gefietst 2320 nog te fietsen 80km

Vandaag waren de pelgrims massaal aanwezig. Bij momenten liepen er om de 100m een groepje pelgrims en moesten we er doorheen slalommen. De 'hola's en de 'Buen Camino's' vlogen ons om de oren. Het was plezant rijden zo.
Maar we kunnen niet ontkennen dat de rit van gisteren nog sporen had nagelaten.
Op die kleine wegjes krijg je echt wel heel pittige klimmetjes, weliswaar niet lang. Maar na de rit van gisteren des te voelbaarder.

Het verblijf is terug in the middle  of nowhere en deze maal zijn we alleen.  Dus tijd om uit te rusten, te bezinnen, te bruinen of whatever ...
We zijn er klaar voor om morgen de laatste etappe van een 80 km af tewerken en onze intrede in Santiago de Compostela te vieren.

Maar met het einde in zicht zitten we met een dubbel gevoel. Blij dat het straks gedaan is maar wat mij betreft zou het nog wat mogen duren. Ik denk niet dat iedereen er zo over denkt. Maar ja mooie liedjes duren veel te kort.

Spreuk van de dag: if your legs are tired, cycle with your heart
Met dank aan Leen.

Terras Auberge Sarria

Stuwmeer Portomarin

Horreos - graanschuurtje

In een klein dorpje zat er een blinde man in de deuropening van de Kapel. Toen hij ons hoorde zei hij dat je een stempel kon krijgen.  Hij 'toonde' zijn stempel waarmee we onszelf een stempel konden geven tegen 'donativo' prijs

Groepjes pelgrim uitgesmeerd langs en over de breedte van de weg

O (oh) Cebreiro

Gefietst 2250km  nog te fietsen 150km

Vandaag was het parcour een pak minder interessant dan gisteren zeker de eerste 25km. Een heel smalle vallei ingesloten door bergen en geflankeerd door de autostrade hoog boven ons.
De O Cebreiro is minder hoog dan Cruz de Ferro van gisteren maar vertrekt lager zodat er meer geklommen moet worden. Eigenlijk is de eerste 55km vanuit Ponferrado klimmen. Veel vals plat, pittige hellingen en de laatste km flink klimmen.
O Cebreiro is een gezellig ouderwets bergdorpje met ronde woningen half in de grond.

Ons verblijf ligt heel afgelegen en de laatste 5 km voor aankomst was verduiveld lastig.  Ik schat hellingen van 15% en meer. Na meer dan 100 km kwam dit als een onaangename verrassing.
Het is een auberge/hotel met veel jong volk.
Een gezellige drukte.

Spreuk van de dag:  Wie vraagt die vindt


Ons vrouwen hadden moeite om deze plek te vinden. GPS kende die plaats niet. Dank zij een hulpvaardige schrijnwerker zijn ze er finaal geraakt.


Opladen foto's lukt niet goed: precies halve foto's

Gefietst          nog te fietsen

Hoogste punt of hoogtepunt van de Camino?

Gefietst  2140       nog te fietsen 260

Vandaag moest de Cruz de Ferro overwonnen worden. Dit is het hoogste punt op de Camino, 1500m hoog. Op deze plaats staat een eenvoudig kruis en voor veel pelgrims een bijzonder moment.
Een mooie traditie van de pelgrims is om van thuis een steentje, met hierop een wens, bedanking etc, achter te laten aan de voet van het kruis. Dit steentje staat symbool voor alle lasten en zorgen waarvan men verlost wil worden.

Het is een vrij mooi beklimming met een gemiddeld stijgings % van 3% de eerste 10 km en daarna overgaat naar gemiddeld 6% de laatste 4-5 km. We zijn er allebei zonder problemen opgeraakt.
Het decor was heel mooi en zoals Marc terecht opmerkte  had het iets weg van de Kalmthoutse heide.

De pelgrim wandelaars waren massaal aanwezig en ook behoorlijk wat fietsers gezien met de gebruikelijke begroeting "Buen Camino"

In Pontferrada hebben we de Castillo bezocht.

Het is al laat en morgen hebben we een zware tocht voor de boeg. Tot morgen

Komkommer tijd

Gefietst   2080  nog te fietsen 320km

Het was een kort overgangsritje van 65km en weinig hoogtemeters.
Eenmaal we uit het drukke Leon waren zagen we een ander landschap. Het had veel weg van een  heide gebied.  Er waren ganse dorre percelen overgelaten aan de natuur met enkele boomtjes her en der.
Vanaf Villar de Mazarife kwamen de bevloeide maisvelden, zonnebloemen en zelfs hoppevelden veelvuldig voor.

En natuurlijk hier en daar zagen we pelgrims.

De beroemde Romeinse brug over de Rio Orbigo was de voornaamste bezienswaardigheid.
De bergen die we de komende dagen over moeten kwamen duidelijker in beeld naarmate we dichter kwamen bij Astorga.
Zorgen voor morgen en overmorgen.
Zowel Marc als ik zijn er klaar voor. De conditie en de moraal zitten goed dus zal ons dit lukken.
In Astorga hadden we pech daar de meeste bezienswaardigheden gesloten waren. Dus ook het bisschoppelijk paleis dat door Gaudi werd ontworpen.  De kathedraal hebben we bezocht. Was mooi maar als je die in Burgos hebt gezien ....!
De mannen hebben zich gewaagd aan de lokale gerechten zoals de Cocido Maragato (varkensvlees, kool, kikkererwten etc) en Botillo (kool en worst etc). Het viel best mee.

Spreuk van de dag:  eh eh ik weet het niet meer. De muse is weg.

Bijschrift toevoegen