Door de wind door de regen door alles heen

Gefietst 475 nog te gaan 1925km

Deze morgen opgestaan met vermoeide benen en een dikke knie. Niet duidelijk of de knie het gevolg was van de val of van de slijtage. Een diclophenac genomen en probleem toch tijdelijk opgelost.
Na een goed ontbijt met 'lange benen' gestart aan de rit van ongeveer 90 km. Qua hoogtemeters was deze vergelijkbaar met de rit van gisteren, rond de 1000.
De zwaarste beklimmingen lagen in de eerste helft van de rit. Het vorderde maar moeizaam.
De regen was ook van de partij. Regenvestje aan, regenvestje uit, regenvestje aan, schuilen, regenvestje uit, regenvestje aan en aangehouden voor de rest van de rit ook al regende het niet meer.
Het was behoorlijk koud tussen de 16-18 graden bij momenten.
Dus was ik blij als ik uiteindelijk Chartres bereikte. Om het klooster, waar ik verblijf, te bereiken moest ik nog een laatste steile helling op. Dit kon er ook nog bij.
Na de dagelijkse was van mezelf en het fietsgerief heb ik me in stad begeven. Ik zit vlak bij de kathedraal welke heel erg de moeite is om te bezoeken. Tijdens mijn verkenning was ik een wasserette tegengekomen en na het eten ben ik mijn nat fietsgerief gaan halen om dit in de droogkast te steken. Dus is alles weer proper en droog.

Spreuk van de dag: geduld, doorzettingsvermogen en transpiratie zijn een onovertrefbare combinatie tot succes (Napoleon Hill)


Straks ga ik nog eens gaan kijken naar het brandglas lichtspektakel aan de kathedraal.

Dolmen

Droogkast met mijn fietsgerief

Gastvrijheid

gefietst 385        Nog te fietsen 2015 km

Deze morgen zag ik op mijn GPS enkel nog de route en de positie van waar ik was. De wegen waren niet meer te zien. Blijkbaar zijn op een of andere manier alle kaarten verdwenen. Een raadsel hoe dit kon gebeuren.  Niet getreurd  en gereden op track. Dit ging vrij goed behalve op de plaatsen waar verschillende banen samen kwamen. Maar met behulp van mijn smartphone konden we de juiste keuzes maken.
Ondertussen is het probleem opgelost: de geheugenkaart was losgekomen waarschijnlijk door alle schokken. In de dorpjes zijn het verkeersdrempels om U tegen te zeggen.

Al bij al is de rit goed verlopen. Het waren wel een zware 110 km's (zaagbladprofiel met her en der een afgebroken zaagtand). In totaal een 1050 hoogtemeters en ik heb al eens mijn allerkleinste verzet nodig gehad.
En ja ik was niet alleen: mijn trouwe compagnon 'de wind' was weer van de partij. Op het einde nog een douchke gekregen met kletsnate voeten als resultaat.

Het verblijf voor vannacht is een heel mooie B&B in de middle of nowhere uitgebaad door een lieftallige dame.  Het opritje voor de poort waren oplopende klesnatte kasseien en voor ik het wist lag   ik op de grond. Niks erg alleen een schaafwondje aan de knie.
Wanneer ik vroeg waar ik proviand kon inslaan zei ze dat ik het best naar de casino kon gaan welliswaar op 5 km. Maar ze zei er ook direct bij dat ik gerust haar wagen kon gebruiken. Dus ben ik gaan shoppen en gaan eten in een gezellig restaurantje (Le Montcient) met haar wagen. Het was wel even wennen want het was een automatique.
Ik heb dan ook gevraagd of ze mijn gewassen fietskledij kon drogen en ook dat was geen probleem. Leuk om zo ontvangen te worden.
Spreuk van de dag: onderweg zijn is ... Voortdurend dankbaar zijn om alles wat de weg
Je zomaar biedt. (Jan Hendrick pelgrimsboekje)

De wind

Gefietst 275 km.      Nog te fietsen 2125

Goede nacht gehad in Ibis budget. Het hotel is sober maar toch heel stijvol ingericht.

De rit van vandaag werd in de boekjes van Sweerman omschreven als volgt: 'een snel traject over vrijwel rustige wegen .....'. En inderdaad het was een vrij vlakke/rustige rit. Na het jaagpad langs het Canal de Saint Quentin, vervolgens de groene zoom van het riviertje de Somme in de Haute Vallee de l'oise. Bij Artemps begint een uitgestrekt open akkerland en vanaf Berlancourt de bovenloop van het riviertje de Verse.
Het was een prachtige omgeving om door te fietsen. Maar in deze talrijke open landschappen ben je een gemakkelijke prooi van de wind. Mijn traject was hoofdzakelijk ZW en van waar kwam de wind .... Juist. Bij momenten reed ik nog amper 10 km per uur: heuveltjes op tegen de wind!
De rechterknie begon ook wat tegen te pruttelen. Da beloofd.
Dus spreuk van de dag: wie is pelgrims trouwste bondgenoot? : 't is zeker de forse tegenwind.
Het liedje van Boudewijn de Groot kwam verschillende keren op in mijn gedachten: ' hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant ...
Gelukkig regende het niet en de zon in de nammidag maakten veel goed.

Compiegne werd uitgebreid verkend. Zo te zien een stad met een rijk verleden en vele majesteuze gebouwen en park.

Kamer Ibis Saint Quentin

Mooi maar lastig bij tegenwind

Beeld voor Hotel de Ville

Compeigne

  

Vroeger vorstelijke residentie

Compeigne

Compeigne

De langste rit

Gefietst totaal 200km.   Nog te gaan 2200km

In de jeugdherberg was de kamer en ontbijt dik in orde. Maar het was nogal rumoerig tot 23-24u. Dus heb ik niet al te best geslapen.
Bij het ontbijt deze morgen nog 2 Nederlanders tegengekomen welke ook onderweg zijn naar Compostela. Ze waren nogal geschrokken van de heuveltjes na Lessen. Ze hebben ook voor vandaag Saint-Quentin als einbestemming.

Om 7u30 ontbeten en om 8u45 zat ik op de fiets. Het eerste half uur was het aan het druppelen. De rest van de rit was droog behalve de laatste 5km waar ik getrakteerd werd op een fikse regenbui.
De rit had een beetje hetzelfde profiel als gisteren. Plat langs de schelde, daarna door het bos van Marchiennes en na een 50 km licht heuvelend met fikse hellingen na Cambrai.
Een mooie golvende landelijke route met welliswaar enkele stukken route departementale
Hier en daar zie je de Sint-Jacobsschelp maar allen met deze aanduidigen ga je zeker je weg niet vinden.  In totaal heb ik vandaag 120 km gedaan.
In Cambrai (na 70 km) mijn bokes gegeten.
Een 20 km voor aankomst heb ik even afgeweken van mijn parcour om de bron van de schelde (in Gouy) te bezichtigen. De stad Antwerpen heeft blijkbaar in 85 het beeldje "de dolfijn" , een koperen plaat met de originele latijnse tekst (die Vlaamse monniken  daar na gelaten hebben in de nis die ze daar in de 13de eeuw gebouwd hebben) en enkel zitbanken  geschonken.

Eenmaal aangekomen de dagelijkse routime van het douchen, fietsgerief wassen, stempelke gaan halen, stadje verkennen, inkopen doen, eten, een bierke consumeren en verslag schrijven.
Naar Compostela fietsen is niet een tijd lang niks doen, het is een bezigheid.
Pelgrim zijn is niet gemakkelijk ...

Spreuk van de dag: Het leven is als fietsen: om je evenwicht te kunnen behouden, moet je in beweging blijven (Einstein)

Schelp op de weg

Dolfijn, schenking stad Antwerpen

De bron

Marktplein Saint Quentin

Vertrokken

De laatste dag voor mijn vertrek is voorbij gevlogen.
Teveel bagage en dus moest er nog een deel gesuprimeerd worden om finaal te eindigen op 18kg zonder proviand. Dit was nog boven de verwachting maar ik zag niet in waar ik nog sustantieel gewicht kon elimineren.
Het was ook de dag om afscheid te nemen van de kinderen en kleinkinderen. We hebben de BBQ nog eens aangestoken en met zijn allen ervan genoten.
Dan nog een paar praktische zaken afgewerkt en dan was het tijd om te gaan slapen.

Om 7u wordt ik wakker en realiseer mij dat het vandaag de big day is.
Zowaar ben ik een beetje zenuwachtig maar we zijn er klaar voor.

Mijn vriend Marc en zijn vrouw Betty , die mij gaan vervoegen voor het stuk door Spanje, zijn nog langs gekomen om me uit te wuiven en zich ervan te gewissen dat de puntjes op 'hun checklist' afgevinkt kon worden.

En toen kwam het afscheid. En dit kan ik het best verwoorden met de volgende tekst die ik ergens las:
Afscheid nemen van wie je dierbaar zijn, ook al is het maar voor een tijd(je) ....
 Nooit gedacht dat het zo moeilijk was en ik een traan niet zou kunnen bedwingen.
De ander zegt: 't Ga je goed, veel plezier onderweg, denk aan en zorg voor jezelf, geniet,
Ontmoet jezelf en anderen, fiets, adem, lach, ween .... ook hier raak je wel overheen! ....
En dan ....vergroot de afstand.
" 'k ga je missen."
Onlangs zei iemand me:   'het vergt toch wel moed om met de fiets zo ver alleen te reizen'. Geloof me, afscheid nemen van je dierbaren vergt een veel grotere dosis moed.

Auf wedersehen, goodbye, a bientot .......

 Langs de Dender stonden enkele fietsvrienden (van de club de  Nevensvrienden) mij op te wachten om dan een stukje mee te fietsen. De eerste 30 km waren zo voorbij.
Bedankt Willy V, Willy D en Jean-Marie.
Na Lessen was het gedaan met het 'het platte land'. Maar de heuveltjes vielen al bij al mee.

De rit is vlekkeloos verlopen en om 15u was ik reeds ingechecht in de jeugdherberg.
Na een deugddoende douche en de fietskledij gewassen te hebben ben ik Doornik gaan verkennen.
Proviand ingeslagen voor morgen en lekker gegeten meer moet dat niet zijn.

Nog eens dikke merci aan de uitwuivers, de meerijders, de emailers, de sms'ers en de bellers.
Het is fijn om aanmoedigingen te ontvangen.

Direct na Lessen eerste verwijzing naar Compostella

Heuvelend agrarisch landschap

Schelp Doornik

Markt Doornik

De commercie probeert ook zijn voordeel te halen uit Compostela

Spreuk van de dag: ook een reis van 1000 mijl begint met een eerste ... trap

Samen met vrouw en kinderen en kleinkinderen genoten van de BBQ.

Route

Zelfde concept als wat ik gepland had vorig jaar (zie blog 28/03/16).
Het traject ligt grotendeels vast. Na 30 fietsdagen en 2400 km zou mijn doel bereikt moeten zijn. Gemiddeld 80 km per fietsdag? Zolang de wereld nog relatief vlak is beginnen we met een aantal langere etappes.

De overnachtingen zijn ook al geboekt via booking.com. Volgens de echte pelgrims is dit vloeken in de kerk, ik weet het. Want eigenlijk is het idee van pelgrimeren dat je je laat leiden door de dag en het moment laat bepalen waar je eet en slaapt. Ik heb gekozen voor iets meer zekerheid.
In de refuge krijgt een wandelaar immers voorrang op een fietser in het geval dat er slaapplaats tekort is, ook al is deze vroeger toegekomen.

De eerste drie weken in Frankrijk reis ik alleen zodat ik zeker ben van zowel de gele, groene, bolletjes en witte trui.
Vanaf de Pyreneeën komt mijn MTB vriend Marc mij vervoegen. Onze vrouwen volgens ons met de auto. Of beter gezegd gedurende de dag verzorgen ze toeristische uitstapjes en wij treffen elkaar dan in het Hotel. 

In Februari ontvingen we in de kathedraal van Mechelen de pelgrimszegen en kregen we de bekende caminosymbolen mee: De sint-Jacobsschelp (het symbool van de pelgrim) , een takkenbosje (staat symbool voor de verbondheid met het thuisfront) en het pelgrimsdagboekje.

In Mei kregen we het fantastische-verlossende nieuws dat de controles van mijn vrouw positief waren (of misschien beter gezegd negatief). Het echte aftellen kon dan beginnen.

Ondertussen zijn we 1 week voor mijn camino.
Al bij al uren en uren voorbereid: kaarten bestudeerd ,routes uitgestippeld , logementen vastgelegd, materiaal keuze gemaakt en ontbrekend materiaal aangekocht,  veel gefietst, lijstjes gemaakt van wat ik zou willen meenemen en wat ik nog allemaal moet doen voor vertrek etc.

Maar je kan niet blijven plannen . . .



Ja , nu wordt het toch serieus, volgende week deze tijd zit de eerste rit erop.

Enfin ik durf het niet al te luid zeggen maar ik ben er klaar voor.
Een tocht van 5 weken is lang, ook lang voor het thuisfront want ook daar bespeur ik stilaan maar zeker wat nervositeit, bezorgdheid.
Maar we gaan dat goed doen, hé!

Het wordt stilaan tijd om te pakken met de leuze van de doorwinterde pelgrims in gedachte:
"Wat je thuis laat is mooi meegenomen"
Dit heb ik tijdens verschillende oefenritten met gewicht mogen ervaren. Het plan is om zeker niet meer dan 15 kg bagage mee te nemen en als het even kan zelfs minder.
In "Immortell randonée malgreé moi" van Jean_Christophe Rufin las ik dat het gewicht de kristallisering is van angst: ik sleur met al wat ik zou kunnen nodig hebben indien zich dit of dat zou voordoen. Gewicht als uitdrukking van angst, daar had ik nog niet over nagedacht.
De laatste voorbereidingen zijn er vooral op gericht het echt belangrijke niet te vergeten.