In Februari ontvingen we in de kathedraal van Mechelen de pelgrimszegen en kregen we de bekende caminosymbolen mee: De sint-Jacobsschelp (het symbool van de pelgrim) , een takkenbosje (staat symbool voor de verbondheid met het thuisfront) en het pelgrimsdagboekje.

In Mei kregen we het fantastische-verlossende nieuws dat de controles van mijn vrouw positief waren (of misschien beter gezegd negatief). Het echte aftellen kon dan beginnen.

Ondertussen zijn we 1 week voor mijn camino.
Al bij al uren en uren voorbereid: kaarten bestudeerd ,routes uitgestippeld , logementen vastgelegd, materiaal keuze gemaakt en ontbrekend materiaal aangekocht,  veel gefietst, lijstjes gemaakt van wat ik zou willen meenemen en wat ik nog allemaal moet doen voor vertrek etc.

Maar je kan niet blijven plannen . . .



Ja , nu wordt het toch serieus, volgende week deze tijd zit de eerste rit erop.

Enfin ik durf het niet al te luid zeggen maar ik ben er klaar voor.
Een tocht van 5 weken is lang, ook lang voor het thuisfront want ook daar bespeur ik stilaan maar zeker wat nervositeit, bezorgdheid.
Maar we gaan dat goed doen, hé!

Het wordt stilaan tijd om te pakken met de leuze van de doorwinterde pelgrims in gedachte:
"Wat je thuis laat is mooi meegenomen"
Dit heb ik tijdens verschillende oefenritten met gewicht mogen ervaren. Het plan is om zeker niet meer dan 15 kg bagage mee te nemen en als het even kan zelfs minder.
In "Immortell randonée malgreé moi" van Jean_Christophe Rufin las ik dat het gewicht de kristallisering is van angst: ik sleur met al wat ik zou kunnen nodig hebben indien zich dit of dat zou voordoen. Gewicht als uitdrukking van angst, daar had ik nog niet over nagedacht.
De laatste voorbereidingen zijn er vooral op gericht het echt belangrijke niet te vergeten.